Zojuist ben ik teruggekomen uit Megen, waar ik samen met een grote groep jongeren genoten heb van een retraite bij de Franciscanen/Clarissen. Het thema was F(L)uisteren.
Voor mij verliep het weekend anders dan van te voren gedacht. Ik zou meedoen met twee workshops, me sociaal opstellen, contact leggen met anderen. Maar ik had behoefte om bij mezelf te zijn. Om mezelf terug te trekken. Om al mijn emoties los te laten. En gelukkig kon dat.
Het was heel fijn dat er mensen waren die af en toe kwamen vragen hoe het met me ging. En dat zij accepteerde dat ik me dit weekend zo voelde. Dat zij naar mij luisterden, terwijl ik fluisterde.
Met de slotviering greep het me toch even aan. Dat deze groep mij wel degelijk had gezien. Dat er mensen mij een hand kwamen geven en zeiden; 'tot ziens', terwijl ik ze amper of niet gesproken had. Dat zij het niet erg vonden dat ik mijn tranen, van alle emoties die me ineens op me af kwamen, liet gaan. Dat zij mij influisterden dat het goed was. Dat ik het goed heb gedaan. Dat ik er ook toe deed. Dat ik er ook toe doe. Dat ik goed ben zoals ik ben. Dat het niet erg is als je in de knoop zit met jezelf, dat een ander dan ook respect kan hebben voor de keuze die je maakt om jezelf even terug te trekken.
Al die complimenten, want dat zijn het voor mij, die had ik nooit verwacht. Wat een mooie groep.
Ik ben niet zo goed in afscheid nemen, het liefst loop ik stiekem de deur uit. Maar via deze blog wil ik jullie toch allemaal, stuk voor stuk, heel erg bedanken dat ik gewoon Annelijn kon zijn.
Vrede en alle goeds!
Liefs,
Ann